Σίγουρα μια ανακοίνωση που περιγραμματικά τονίζει τους λόγους αποχώρησης της ομάδας μας από το πρωτάθλημα, δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να αποδώσει τα συναισθήματα των προσώπων που απαρτίζουν αυτή την ομάδα και πόσο μάλλον τα δικά μου, ως προέδρου όλα αυτά τα χρόνια.
Καταρχήν αισθάνομαι περήφανος.
Για κάθε ποδοσφαιριστή, προπονητή, διοικητικό παράγοντα που υπηρέτησε αυτήν την ομάδα.
Για την επίτευξη του ενός από τους δύο στόχους που είχαν τεθεί στην επανεκκίνηση τον Ιούλιο του 2013.
Την άνοδο δηλαδή της ομάδας στην μεγάλη κατηγορία, μέσα από αντίξοες συνθήκες, (βλέπε γηπεδικό).
Για τις αγωνίες, το άγχος, τις λύπες, τις χαρές, που έζησα μέσα και έξω από τους αγωνιστικούς χώρους.
Για τους ανθρώπους που γνώρισα και δεν θα ξεχάσω ποτέ, πολλοί από αυτούς έγιναν προσωπικοί μου φίλοι.
Για την εκτίμηση και την αναγνώριση στο πρόσωπό μου από αξιόλογους ανθρώπους του χώρου.
Αισθάνομαι απογοήτευση.
Για την αποτυχία κατασκευής, έστω και ενός τετραγωνικού μέτρου αθλητικής εγκατάστασης για τα παιδιά μας, παρ’ όλη την προσπάθεια. Εδώ θέλω να σταθώ στον εμπαιγμό καρεκλοκένταυρων που μείναν σε υποσχέσεις, αλλά δεν φταίνε αυτοί. Φταίμε και θα φταίμε εμείς που θα τους δεχτούμε στο χωριό για να μας πουν τα ίδια.
Για την κατάσταση που έχει περιέλθει το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο, που μόνο ερασιτεχνικό δεν είναι και σε αυτό έχουμε μεγάλη ευθύνη εμείς ως παράγοντες και ο νοών νοείτο. Οι οικονομικές απαιτήσεις κάποιων οδηγούν τα σωματεία στα άκρα με αποτέλεσμα να μπαίνουν σε ένα ανώφελο οικονομικό ανταγωνισμό και να χάνεται η ουσία της ύπαρξης του ερασιτεχνισμού, που μοναδικός λόγος θα ήταν τα παιδιά και τα διέξοδα που τους δίνει από κακοτοπιές.
Για την ανύπαρκτη στήριξη της ΕΠΣ, που φέρετε ως εισπράκτορας και όχι ως αρωγός στα προβλήματα των σωματείων. Και φυσικά δεν αναφέρομαι μόνο στην τωρινή διοίκηση.
Για τον ανύπαρκτο ΟΑΠΝ, που μας έστελνε το καλοκαίρι, όταν και βρισκόμασταν στην αναζήτηση γηπέδου, να παίξουμε ποδόσφαιρο στο Μαυροδένδρι. Για την εγκατάληψη γηπεδικών εγκαταστάσεων, που θα μπορούσαν να φιλοξενήσουν ομάδες. (βλέπε γήπεδο ΑΝΩ ΚΩΜΗΣ) και όχι μόνο.
Θέλω επίσης να απευθυνθώ στους χωριανούς μου.
Καταρχήν ευχαριστούμε θερμά για την στήριξη σας όλα αυτά τα χρόνια.
Κρούω όμως τον κώδωνα του κινδύνου.
Χρειάζόμαστε επανεκίνηση κύριοι. Το χωριό φθήνει όλο και περισσότερο.
Μετά και την παύση της ομάδας μας, σε συνδυασμό με την μεταφορά του σχολείου στην Άνω Κώμη, και την αδράνεια του ΜΠΣ, υπάρχει κίνδυνος να μονιμοποιηθεί μια κατάσταση του τίποτα, χωρίς καμιά δραστηριότητα.
Τροφή για σκέψη.
Τέλος να ευχηθώ στους εναπομείναντες ρομαντικούς, καλή συνέχεια και καλή δύναμη.
Αντίο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο.
